a nomadic life

"sain naman ako ma-stay?"

i cannot even begin to think how to put words for what i feel today. i try to ignore it, but it just creeps back to my reality. i have nothing.

ang hirap tumawa 'pag alam mong pagdating ng gabi at nag kumot na ang dilim sa kalupaan ay aagos na naman ang mga luha.

sana lang may silbi ang luhang to.

ang hirap-hirap naman kasi. ang hirap mag isip. pero bukas, sigurado pag labas ko, walang makakapagsabi na bitbit ko ang matinding problema. galing ko kasing artista. minsan nga sa sobrang galing ko, pati sarili ko napapaniwala ko na din sa mga kalokohang sinasabi ko.

sa akbilang banda, naisip ko na siguro malaki ang tiwala sakin ng Diyos kasi binibigyan nya ako ng mga gantong problema. siguro, tingin Nya kaya ko to. sana nga.

kasi minsan di ko na din alam kung san pa ako huhugot ng lakas. minsan di ko na din alam kung pano at saan kukuha ng dahilan para tumawa. pero di ako pwedeng bumigay na lang.

alam kong kelangan kong lumaban. para sakin, para sa pamilya ko.

Please help me GOD. i can t do this alone.